Ποίημα στους φίλους

'' Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις   

για όλα τα προβλήματα της ζωής σου,   

ούτε έχω απαντήσεις

 για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου 

όμως μπορώ να σ'ακούσω και να τα μοιραστώ μαζί σου. 

Δεν μπορώ ν' αλλάξω 

το παρελθόν ή το μέλλον σου.   

Όμως όταν με χρειάζεσαι θα είμαι εκεί μαζί σου. 

Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματά σου. 

Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου 

να κρατηθείς και να μην πέσεις. 

Οι χαρές σου, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου  

δεν είναι δικές μου.   

Όμως ειλικρινά απολαμβάνω να σε βλέπω ευτυχισμένο. 

Δεν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια 

αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις, 

όμως θα σου προσφέρω τον ελεύθερο χώρο 

που χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις.  

Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου 

όταν κάποιες θλίψεις 

σου σκίζουν την καρδιά, 

όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου 

και να μαζέψω τα κομμάτια της  

για να την φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή. 

Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι  

ούτε ποιος πρέπει να γίνεις.  

Μόνο μπορώ να σ'αγαπώ όπως είσαι 

και να είμαι φίλος σου.  

Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν 

τους φίλους μου και τις φίλες μου, 

δεν ήσουν πάνω  

ή κάτω ή στη μέση. 

Δεν ήσουν πρώτος 

ούτε τελευταίος στη λίστα. 

Δεν ήσουν το νούμερο ένα ούτε το τελευταίο. 

Να κοιμάσαι ευτυχισμένος.  

Να εκπέμπεις αγάπη. 

Να ξέρεις ότι είμαστε εδώ περαστικοί. 

Ας βελτιώσουμε τις σχέσεις με τους άλλους. 

Να αρπάζουμε τις ευκαιρίες. 

Να ακούμε την καρδιά μας. 

Να εκτιμούμε τη ζωή. 

Πάντως δεν έχω την αξίωση να είμαι 

ο πρώτος, ο δεύτερος ή ο τρίτος 

στη λίστα σου. 

Μου αρκεί που με θέλεις για φίλο. 

Ευχαριστώ που είμαι.''

  Ένα ποίημα του μεγάλου λογοτέχνη Χόρχε Λουίς Μπόρχες... ''Ποίημα στους φίλους'' που αναφέρετε στην αξία των ανθρωπίνων σχέσεων, στη δύναμη της φιλίας! Δεν έχω να πω κάτι παραπάνω. Νομίζω πως ο Χ.Λ.Μπόρχες με καλύπτει απόλυτα.  Απλώς χαρίζω αυτούς τους στίχους στους φίλους που εκπέμπουν αγάπη και είναι κοντά μου με τον δικό τους τρόπο!  

Τους ευχαριστώ που είμαι φίλη τους! 

   

  

  
 Υ.Γ.'' Να αρπάζετε τις ευκαιρίες και να ακούτε την καρδιά σας! Να εκπέμπετε αγάπη! Να κοιμάστε ευτυχισμένοι! '' 

  

                          Σύννεφο με ρόδες. 

Οι μάσκες

  '' Το προσωπείο κρύβει τον άνθρωπο. Κλεισμένος μέσα σε αυτό βλέπει σαν από δύο σκοτεινές τρύπες τα πάντα, αμέτοχος μέσα στο σκοτάδι της μάσκας. Ατενίζοντας σαν θεός την οικουμένη ο μασκοφόρος τολμά πράξεις που ο νους δεν τολμά.'' 

 
   

 Ο Nathaniel Hawthorne είχε πει το εξής: ''Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να φορά για πολύν καιρό ένα πρόσωπο για τον εαυτό του και ένα διαφορετικό για τον πολύ κόσμο, χωρίς να μπερδευτεί τελικά για το ποιο από τα δύο είναι το αληθινό''  

  Για πόσο καιρό μπορούμε να ζούμε με μια μάσκα, λοιπόν;  


                            Σύννεφο με ρόδες. 

Όνειρα...

  Έπιασα τον εαυτό μου τις προάλλες να ονειρεύεται με ανοιχτά τα μάτια πως ήμουν στην Ιταλία με μια παρέα που ακόμη δεν την έχω γνωρίσει... Κάναμε βόλτες στα στενά της Ρώμης! Ονειρευόμουν έναν άλλον χρόνο και έναν άλλο τόπο!Τα μάτια μου χαμογελούσαν!  

 

  Ασχέτως με το αν θα πραγματοποιηθεί το όνειρο με τα ανοιχτά τα μάτια ή όχι, μου χάρισε μια μικρή χαρά! Ή ακόμη και μια περιέργεια για το μετά. Για αυτό το περίφημο μέλλον που όλοι λίγο πολύ φοβόμαστε γιατί ποτέ δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει. Αλλά νομίζω ότι αυτό είναι το ωραίο: το άγνωστο αύριο. 

 

  Τι έλεγα; Α ναι! Για το όνειρο... Όλοι ξέρουμε πως όταν κοιμόμαστε ο νους μας δε σταματά να δουλεύει. Χάρη σε αυτήν την απίστευτη κατασκευή, που λέγεται εγκέφαλος, έχουμε την ευκαιρία να βλέπουμε όνειρα. Όνειρα που κρατάνε για λίγο και εμείς έχουμε την εντύπωση ότι διαρκούν ώρες ατελείωτες. Σαν να βλέπουμε μια ταινία. Και κάθε φορά το ίδιο... Όνειρα, όνειρα, πολλά όνειρα! Άλλα τα θυμόμαστε κι άλλα όχι. Όμως πάντα κάτι βλέπουμε.  

 

  Όση γλύκα έχουν αυτά τα όνειρα, άλλη τόση και ίσως παραπάνω έχουν τα όνειρα με ανοιχτά τα μάτια! Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι απλώς το αφήσεις το κορμί στο κρεβάτι και να πάρεις το μυαλό και να ταξιδέψετε εκεί που θες εσύ να πας, να κάνεις αυτά που πάντα ήθελες να κάνεις! Να ταξιδέψεις σε έναν άλλο χρόνο... Είναι σαν το μυαλό να γίνεται η μηχανή του χρόνου. 

 

  Ίσως αυτά τα όνειρα μας χαρίσουν μια μικρή ελπίδα. Ελπίδα για κάτι καλύτερο από αυτό που ο καθένας μας ζει τώρα. Ίσως μάθουμε καλύτερα τον εαυτό μας ψάχνοντας τι είναι αυτό που πραγματικά θέλουμε από εμάς τους ίδιους αλλά και από τους άλλους!  

 

  Κάποτε μου είχε πει μια φίλη πως άνθρωπος που δεν ονειρεύεται είναι μισός άνθρωπος... Κάνε όνειρα με ανοιχτά τα μάτια και θα δεις ότι είναι ένα ταξίδι γεμάτο μικρά και κρυφά θέλω που σε περιμένουν να τα πραγματοποιήσεις!  

   

  Που ξέρεις; Όνειρα είναι αυτά...

                            

                            Σύννεφο με ρόδες. 

Η μικρή ευτυχία

   Είναι ένα μικρό κορίτσι που πάντα περιπλανιέται στους δρόμους. Φοράει ένα άσπρο φουστάνι που στη μέση έχει μια ροζ κορδέλα με έναν φιόγκο. Τα μαλλιά της είναι πάντα πιασμένα πίσω. Ακολουθεί τους ανθρώπους στη δουλειά, στο σχολείο, τόσο διακριτικά σαν μια πεταλούδα... Όμως κανείς δεν την βλέπει ή την αγγίζει. Ίσως γιατί δεν προλαβαίνουν, καθώς εκείνη κινείται μεθυσμένη από το νέκταρ του λουλουδιού ή ίσως γιατί αδιαφορούν.  

  

    Ποτέ δεν έδιναν σημασία στα μικρά και στα ασήμαντα, για εκείνους, πράγματα. Τα χρέη και οι υποχρεώσεις τους έχουν πνίξει και ζουν δυστυχισμένοι. Τα χρώματα δεν υπάρχουν στα δικά τους μάτια. Οι ζωγραφιές, οι μουσικές, οι γιορτές... Οι σχέσεις των ανθρώπων πλέον δεν είναι αληθινές. Ίσως είναι επιδερμικές... Κυριαρχεί η υποκρισία και το ''φαίνεσθαι''. Ξέρουν όλοι τους πολύ να καλά να κρύβονται. Δεν εκφράζουν τα συναισθήματα τούς. Μάλλον γιατί ντρέπονται. Υπάρχει όμως ντροπή στα συναισθήματα; Κάπου έχουν ξεχάσει να ζουν, κι αυτό είναι το θλιβερό. Και το μικρό κορίτσι, καθώς τους κοιτά, η Ευτυχία, απογοητεύεται, ή αν θέλετε, θυμώνει που κανείς πια δεν μπορεί να τη δει. 

    Κάποτε έκανε όλο τον κόσμο ευτυχισμένο. Κάποτε οι άνθρωποι ήξεραν να ζουν και συναντούσαν την ευτυχία σε κάτι απλό. Ίσως σε μια παραλία, την ώρα που δύει ο ήλιος και είσαι μόνος σου. Το μόνο που ακούς είναι τα μικρά κύματα που σκάνε στην ακτή και ο ήχος από τις πέτρες που ρίχνεις στη θάλασσα, βάζοντας στοίχημα με τον εαυτό σου πόσο πιο βαθιά θα πάνε... Οι άνθρωποι κάποτε ήταν ευτυχείς με μια αγκαλιά!  

  

   Τώρα πια το μικρό κορίτσι βλέπει πως οι άνθρωποι την ψάχνουν αλλού... Στα χρήματα, στο κύρος και στην σκοπιμότητα. Έτσι αόρατη η μικρή Ευτυχία κουλουριάζεται σε μια γωνία. Σκέφτεται πως κανείς πια δε λέει το ''σ'αγαπώ'' με όλη την έννοια της φράσης. Έχουν ξεχάσει οι άνθρωποι πως αυτές οι λέξεις κρύβουν κάτι μαγικό. Κάτι που μπορεί να ανοίξει έναν μικρό όμορφο κόσμο για εσένα. Και εκεί συναντάς την ευτυχία και ανακαλύπτεις πόσο όμορφο είναι το πολύχρωμο φόρεμα τής. Πάντα ήταν όμορφο...  

    
  Ωστόσο, πρέπει να παραδεχτούμε κάτι. Η ευτυχία μένει για λίγο. Όπως είχε πει και η Άννα Πάβλοβα: '' Η ευτυχία είναι σαν πεταλούδα που εμφανίζεται και μας δίνει χαρά για μερικές σύντομες στιγμές''. Το ζήτημα είναι να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε αυτές τις στιγμές!  

    
  Δες λοιπόν με τα σωστά μάτια. Ή μάλλον δες με την καρδιά, όπως είχε πει και ο μικρός πρίγκιπας, και τότε θα δεις πως η ευτυχία είναι δίπλα σου με το φουστάνι της και απλώς περιμένει να την αγγίξεις... 

                                                                                                   

                            Σύννεφο με ρόδες. 

To Sir with Love,

'' Κάθε άνθρωπος έχει πολλούς φίλους, που τους γνώρισε έτσι μονάχα για μια στιγμή, στα πεταχτά. Κάπως βρεθήκανε μπλεγμένοι στη ζωή του, παίξανε το ρολάκι τους και χαθήκανε μετά απ' την σκηνή...'' 
   
 Έτσι και εκείνος... Βρέθηκε ''μπλεγμένος'' στις ζωές μας, ''έπαιξε το ρολάκι του '' και τώρα φεύγει. Όχι δεν τον κατηγορώ, ούτε κακία του κρατώ. Η ζωή μου έμαθε πως κάπως έτσι λειτουργούν οι ανθρώπινες σχέσεις. Φεύγει ο ένας και έρχεται ο άλλος. Και εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να το αποδεχτούμε!  

  Πριν απ' όλα όμως πρέπει να διευκρινίσω ποιος είναι ο ''εκείνος''. Είναι ένας καθηγητής. Ένας άνθρωπος που μέσα του έχει λίγο χρυσό. Ένα μικρό κομμάτι χρυσό που στα μάτια μου φαντάζει μεγάλο.

 Κάθεται σε αυτήν την έδρα, στην κόκκινη καρέκλα, που κάθε πρωί τον περιμένει. Για συντροφιά έχει ένα χαμόγελο! Ένα χαμόγελο που πάντα χαρίζει δύναμη στα νέα πρόσωπα! Αυτό που τον κάνει ξεχωριστό είναι ότι όσο θα ασπρίζουν τα μαλλιά του, τόσο θα μικραίνει η καρδία του. Και μπορώ να μιλάω με βεβαιότητα γιατί, ακόμη κι αν τον ξέρω τόσο λίγο, φαίνεται η μικρή καρδιά του. Ή, αν θέλετε, η παιδικότητά του. Αυτή η παιδικότητα, που γλυκαίνει τους ανθρώπους και τους αθωώνει.   

  Έχοντας καταφέρει να αποκτήσει μια σχέση με τους μαθητές του, ίσως αυτήν που κάθε καθηγητής θα ζήλευε, νομίζω πως καταφέρνει να κάνει το μάθημα πιο ευχάριστο για όλους μας. Πόσο μάλλον όταν ζωγραφίζει στον πίνακα. Και εμείς δε χάνουμε την ευκαιρία να τον χλευάσουμε λιγάκι. Όμως εκείνος δεν πτοείται! Κάθε μέρα μας χαρίζει μια νέα ζωγραφιά! Ίσως θα έπρεπε να έχει γίνει ζωγράφος -για καλή τύχη του Πικάσο δεν έγινε!

 Και τώρα που κρύβεται πίσω από μια μικρή οθόνη και διαβάζει αυτό το κείμενο του ζητώ σαν χάρη που και που να ''μπλέκεται'' στη ζωή μου και να παίζει ένα μικρό ρόλο! Ας είναι ένας κομπάρσος!  
  
   
Τον χαιρετώ με αυτό το τραγούδι...   
Στον πιο γνήσιο άνθρωπο που έχω συναντήσει στην σκηνή της ζωής! 



Υ/Γ: Τιμή μου που σας γνώρισα! 
                                                     

                         
        
                          Σύννεφο με ρόδες. 

Η ΤΕΧΝΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΡΙΑ

 Σήμερα είναι η διεθνής ημέρα μουσείων, 18/5.Μα πόσο όμορφη μέρα.Όποιος έβγαινε στους δρόμους -κυρίως- της Αθήνας έβλεπε πολλά χαρούμενα πρόσωπα.Η σημερινή  μέρα μας θυμίζει πως ο πολιτισμός μας είναι η ζωή μας και πως δεν πρέπει ποτέ να τον ξεχνάμε,γιατί μέσα από αυτόν διαπλάθουμε τον χαρακτήρα μας.Σάφως,η τέχνη είναι ένα "όπλο" να διευρύνουμε τους ορίζοντες μας και να αναπτύξουμε κριτική σκέψη.Το πιο υπέροχο,όμως, σήμερα ήταν ότι υπήρχαν σε όλα τα μουσεία παιδάκια,όπως επίσης και αρκετοί τουρίστες που με θαυμασμό παρατηρούσαν τα εκθέματα.Αυτή η εικόνα μας φέρνει στο μαυλό,οτί η Τέχνη δεν εχει όρια-ηλικιες,χρώματα,εθνικότητες,γλώσσες και θρησκείες.Έχει μόνο ερασιτέχνες,δηλαδή εραστές της τεχνης ή αλλιώς λάτρεις της τέχνης.

Μέσα από την παγκόσμια ημέρα μουσείων πρέπει να θυμόμαστε το φετινό θέμα του εορτασμου: «Οι συλλογές των μουσείων μάς ενώνουν».

http://www.sansimera.gr/worldays/29

                                                                                                ΑΝΘΙΣΜΕΝΟ ΑΝΤΙΚΛΕΙΔΙ.

ΦΙ-Γάμα-ΠΙ.

http://voulamastori-fi-gama-pi.blogspot.gr/

Ένας από τους πιο σημαντικούς όρκους που υπάρχουν!
 Κάποτε μια πολύ καλή και αγαπημένη φίλη είχε βρει αυτόν τον όρκο. Στην αρχή είχε ορισμένες αμφιβολίες για το αν έπρεπε να μου τον δείξει, διότι πίστευε ότι θα τον θεωρούσα κάπως... ανόητο. Αντιθέτως, τον λάτρεψα από την πρώτη στιγμή. Και αυτό γιατί, αναφέρεται στο διαμάντι της ζωής. Ποιο είναι αυτό; Μα φυσικά η φιλία.

                                                                                           ΆΝΘΙΣΜΕΝΟ ΑΝΤΙΚΛΕΙΔΙ.

Καλό Πάσχα

Καλό Πάσχα σε όλους και καλη Ανάσταση!!

Υ.Γ. Να χαμογελάτε και να μην ξεχνάτε να περιπλανιέστε στον χώρο της τέχνης


                                                                                                      Ανθισμένο Αντικλείδι.

Χαμένος στο όνειρο

Εγώ γεύομαι προτού τα ακρότατα
Κυματίσουν στην στατιστική των χρωμάτων. 
Αναπολώ τα διαστήματα της τουλίπας της χαμένης άνοιξης
Και αναζητώ την ξεχασμένη ροδακινιά σ'ένα μακρινό καλοκαίρι.

Φεύγω μακριά από την θάλασσα,
για να βρω τα χρώματα του ουρανού μου.
Οι ακτίνες του ήλιου που κυλούν στις αρτηρίες,
Προβληματίζουν το μυαλό μου
και με ταξιδεύουν στο δικό μου κόσμο παραμύθι.

Αίφνης ξυπνώ απ'του ονείρου τη θέρμη.
Νιώθω μέσα σ'ένα δάκρυ ευτυχίας,
Να καθρεφτίζονται κοράλλια οι στεναγμοί μου.
Γλυκιά γεύση αφήνει το όνειρο πίσω του.

Τώρα την ξεθωριασμένη ανάμνηση συγκρατώ.
Μα σαν ελεύθερο πουλί υπάρχω.  



                         Φύλακας ποίησης.
                         Σημείο φαντασίας. 
                         Σύννεφο με ρόδες.

  

Κράτα με

  

          ''Κράτησέ με σαν να με γεννούσες  
            Σαν ωκεανός που αναζητούσες  
          όπως ο ουρανός τον άσωτό του γιο... 
            Κράτα με σαν όρκο ξεχασμένο 
          Σαν ένα τριαντάφυλλο σπασμένο. ''  




 Να μ'αγαπάς και εγώ θα σε αγαπώ περισσότερο. Μόνο να είσαι κοντά μου. Κράτα μου το χέρι και μη με αφήσεις...  '' Κράτα με κι αρχίζει ο κόσμος τώρα. ''  Κράτα με και θα ταξιδέψουμε μαζί στην χώρα των αρωμάτων. Μ' ένα πολύχρωμο αερόστατο. Που με τη δύναμη του αέρα θα περάσουμε από πελάγη και πεδιάδες και θα φτάσουμε σε αυτήν τη χώρα που όλα είναι αλλιώτικα... 

  Θα ξαπλώσουμε το βράδυ κάτω από τον ουρανό... Είναι τόσο μαύρος και συνάμα τόσο φωτεινός. Μικρά και πυκνά αστέρια που δίνουν ελπίδα μέσα στο μαύρο. Μας δίνουν ελπίδα πως αυτή η αγάπη θα συνεχίζει να φωτίζει. Και το φεγγάρι... Το φεγγάρι μας χαμογελά. Πάντα μας χαμογελά! Φωτίζει τον μαύρο ουρανό. Φωτίζει τα σοκάκια αυτής της χώρας. Και είμαι εγώ και εσύ με αυτό το μεγάλο και λαμπερό φανάρι. 
   
  Τα αρώματα αυτής της πόλης, σε κάθε σπίτι και κάθε γωνιά του δρόμου, με μεθάνε... Τριαντάφυλλο, γιασεμί, γαρδένιες... Και κάπου σε όλα αυτά τα αρώματα και το δικό σου. Το πιο μεθυστικό. Τότε μου έσφιξες το χέρι και μου χαμογέλασες, όπως το φεγγάρι. Μου είπες ότι με αγαπάς. Με αγκάλιασες και μου έδωσες όρκο πως δε θα μου αφήσεις ποτέ το χέρι. Μόλις έπεσε ένα αστέρι... 

  Να με κρατάς. Ας ξεχάσουμε τους άλλους. Μόνο για λίγο. Αυτούς που θα μας κατακρίνουν για αυτό που είμαστε. Αυτούς που θέλουν να αλλάξουν το μέλλον μας χωρίς να μας ρωτήσουν. Ξέχασε -για λίγο μόνο- την ιδιοτέλεια των μικρών ανθρώπων που τους περιτριγυρίζει. Απλώς δες τον ουρανό και μύρισε τα αρώματα. Άκου τους παλμούς της καρδιάς σου. Νιώσε τη ζεστασιά του χεριού μου στο δικό σου. Αυτό θα μας κάνει ευτυχισμένους. Η αγκαλιά σου είναι το δικό μου φεγγάρι  και το '' σ'αγαπώ '' σου ένα πεφταστέρι.  

  Αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι τα υλικά αγαθά και τα χρήματα που φθείρουν τους ανθρώπους. Ούτε τα ψέματα και την υποκρισία. Απλώς χρειαζόμαστε ένα χέρι που είναι έτοιμο να σφίξει το δικό μας. Μια αγκαλιά που θα μας περιμένει πάντα ανοιχτή. Πες το  ''σ΄αγαπώ'' χωρίς να φοβάσαι κάτι. Δεν ήταν ποτέ ντροπή τα συναισθήματα. Και ούτε θα είναι όσο ακόμη υπάρχει ένα χέρι κάπου εκεί έξω που σε περιμένει... 

   
                                    Σύννεφο με ρόδες.

    

Ένας χάρτινος κόσμος

  Ζω εδώ. Σε αυτήν την χάρτινη πόλη με τον χάρτινο ουρανό. Είμαι μόνη. Όλοι εδώ είναι απασχολημένοι συνεχώς με κάτι άλλο. Με κάτι άλλο εκτός από τους ανθρώπους. Είναι αποξενωμένοι και όλοι τους, ή μάλλον όλοι μας, ζούμε μοναχικά.       
  
 Κάθομαι σε ένα παγκάκι και παρατηρώ τον καθένα να περνά από μπροστά μου. Μπορώ να διακρίνω εύκολα στις κινήσεις τους την Αγένεια. Νομίζω πως είναι ο καλύτερός τους φίλος. Αντίθετα βέβαια η Ευγένεια που είναι χρόνια μαλωμένη με τους ανθρώπους. Και ενώ εγώ είμαι πρόθυμη να τους συμφιλιώσω, η Ευγένεια χάθηκε και δεν υπάρχει πια εκεί που ψάχνω...Κάνω βόλτες στους κεντρικούς δρόμους της χάρτινης πόλης και βλέπω πως δίπλα στους ανθρώπους στέκεται η Ασέβεια και τους χαμογελά. Και εκείνοι ανταποκρίνονται στο γλυκό της κάλεσμα και γίνονται θύμα της. Αναρωτιέμαι... Ο Σεβασμός σε ποια οδό είναι; Οι άνθρωποι εδώ παίζουν ένα παράξενο παιχνίδι. Παραδόξως δεν είναι περίπλοκο. Ο κανόνας είναι ένας: ενεργώ δόλια για να βλάψω κάποιον προς δικό μου όφελος. Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν αξίζει αυτό το παιχνίδι. Αν παίξω με τον δικό τους κανόνα ίσως να επιβιώσω σε αυτήν την χάρτινη πόλη. Αν όμως παραβώ τον κανόνα τους, τότε θα κάνω κάθε μέρα μια μικρή, δική μου επανάσταση για να τους καίω ό,τι άσχημο χτίζουν σε αυτήν την πόλη.    

 Είναι παράξενοι οι άνθρωποι εδώ... Εχθές βρήκα στην πόρτα μου κάτι λουλούδια από χαρτί. Δεν μυρίζανε όπως τα δικά σου. Εσύ πάντα ήξερες να μου φέρνεις εκείνα τα λουλούδια που η μυρωδιά τους με μεθούσε. Ήταν αληθινά.  

   
 Μου είχες γράψει πως στην πόλη σου είναι αλλιώς. Στο γράμμα σου, που το φυλώ ακόμη μυστικά, μου μιλάς για την Ευτυχία. Για μια πόλη ζωντανή... Το ηλιοβασίλεμα εκεί σε μαγεύει. Κάθεσαι στο μικρό παράθυρο ακούγοντας το δικό μας τραγούδι, το La plage του Yann Tierse. Τα χρώματα του ουρανού πάντα σ' έκαναν να αισθάνεσαι ευτυχισμένος. Ηρεμούσες και φανταζόσουν πως κάποια μέρα ίσως μπορέσεις να ανέβεις εκεί ψηλά, στα σύννεφα, και να δεις από κοντά τα αληθινά χρώματα. Να τα πιάσεις και να παίξεις μαζί τους όπως ένα μικρό παιδάκι που παίζει με τις μπογιές και πάντα στο τέλος γίνεται πολύχρωμο. Και τότε θα νιώσεις ότι αγγίζεις την απόλυτη ευτυχία.   

 Μου περιγράφεις ανθρώπους αλλιώτικα πλασμένους. Ξέρουν να αγαπούν και το δείχνουν κάθε μέρα με μια μικρή, όχι μεγάλη ούτε ακριβή, πράξη. Εκεί τα χρήματα δεν έχουν τόση αξία. Αρκεί που έχεις κάποιον άνθρωπο κοντά σου. Το πολυτιμότερο ον. Σέβεται ο ένας τον άλλον. Ίσως ο Σεβασμός να πήγε στη δική σου τελικά οδό.   
   
 Οι άνθρωποι εκεί είναι χαρούμενοι και η Πικρία έχει φύγει πριν πολλά χρόνια από την πόλη σου. Την εξορίσατε γιατί σαν έκανε δυστυχισμένους και στερούσασταν κάθε πηγή χαρά και ομορφιάς που σας χαρίζει τώρα ο δικό σας κόσμος.    

 Σε κάθε σου γράμμα, μου έγραφες κάτι που σε μάγευε από την πόλη σου. Δε σου κρύβω πως λίγο ζηλεύω, όπως ένα μικρό παιδί όταν το φιλαράκι του έχει παγωτό, ενώ εκείνο όχι.  Πάντα ήθελα να ζήσω στον δικό σου κόσμο. Θέλω και εγώ να ζήσω με αυτούς του ανθρώπους που τόσο ζωντανά μου περιγράφεις. Έχω ανάγκη να ζήσω.     
  
 Σου υπόσχομαι πως μια μέρα θα κάψω αυτόν τον χάρτινο ουρανό και θα έρθω να σε βρω. Θα έρθω στον δικό σου κόσμο να δούμε μαζί τον ήλιο που θα δύει. Και θα ακούσουμε το La plage και θα χορεύουμε στο ρυθμό του. Μια μέρα ίσως ανέβουμε στα σύννεφα. Σε αυτά που παίζουν μαζί μας, έχοντας την ικανότητα να μεταμορφώνονται κάθε φορά σε κάτι καινούριο. Ο κανόνας είναι να βρούμε με τι μοιάζουν. Όμορφο παιχνίδι. Ένα παιχνίδι που όλοι βγαίνουν νικητές! Κοντά σου, σε αυτόν τον κόσμο, θα είμαι ελεύθερη. Ευτυχισμένη!    

Κάποια μέρα θα κάψω αυτόν τον χάρτινο ουρανό.

                                               
                                         
                                      Σύννεφο με ρόδες. 

Τότε

  Σου λένε να αντέξεις στον χρόνο. Σε αυτόν που παίρνει δικαιωματικά μαζί του τις στιγμές σου, τη ζωή σου. Και τότε εσύ σκέφτεσαι πως... Ό,τι ζεις κάποτε γίνεται ''τότε''. Κι αυτό πονάει γιατί ξέρεις ότι δε θα το ξαναζήσεις. Το παρόν σε δευτερόλεπτα έχει γίνει παρελθόν. Η κάθε κίνησή σου διαγράφεται και παράλληλα αποθηκεύεται στο παρελθόν και άλλες από αυτές τις θυμάσαι και άλλες όχι. Η κάθε σου λέξη χάνεται και την κλέβει το παρελθόν. Άλλες τις θυμάσαι κι άλλες όχι. Όμως πάντα κάτι θυμάσαι. Και πια λες ''τότε'' από εκεί που έλεγες ''θα'' .  
    
   Σε αυτό το ''τότε'' κρύβονται στιγμές. Κρύβεται ύπουλα ο χρόνος. Ο χρόνος που από τη στιγμή που γεννιέσαι μικραίνει... Κι όλο μικραίνει. Και εσύ μεγαλώνεις. Όμως η καρδιά σου παραμένει πάντα μικρή. Όπως ενός μικρού παιδιού που έχει την λαχτάρα να γνωρίσει αυτόν τον περίεργο κόσμο και το όνειρο του είναι να πετάξει μια μέρα με ένα αερόστατο πάνω από την χώρα του Ποτέ. Έχεις τη θέληση να συνεχίσεις να ανακαλύπτεις τους ανθρώπους. Αυτούς τους παράξενους μεγάλους ανθρώπους που από ψηλά φαίνονται σαν μικρά αθώα μυρμηγκάκια. Που παρά τον εγωισμό και την ιδιοτέλεια που ίσως έχουν επιμένεις πως σίγουρα κάποιος θα βρεθεί με μια καρδιά που μόνο έχει να δώσει. Γιατί έχεις μάθει, από τον χρόνο που φεύγει, πως οι σχέσεις των ανθρώπων είναι δουναι και λαβειν. Δώσε όμως χωρίς να έχεις την απαίτηση να πάρεις. Μην γίνεις συνωμότης αυτών που φθείρουν τις σχέσεις των ανθρώπων.  
    
   Και τότε είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι αντέχεις τον χρόνο. Όμως όσο αντιστέκεσαι νικάει. Ακόμη κι αν τρέχετε και οι δύο μαζί, εκείνος πάντα βγαίνει πρώτος στη γραμμή τερματισμού και σε νικάει. Σε νίκησε. Και εσύ έμεινες πίσω να τον κοιτάς ηττημένος. Να κοιτάς μια φωτογραφία που κρύβει μέσα της τον χρόνο, τις στιγμές σου. Την κοιτάς επίμονα με την ιδέα ότι ίσως κάποτε την ξαναζήσεις - γιατί όχι και τώρα;-  
  

     Τα πρόσωπα της φωτογραφίας που κοιτάς σου γεννούν μικρές αναμνήσεις που στο μυαλό σου εμφανίζονται σαν ένα μικρό φιλμ που δε σταματάει ποτέ. Η ταινία πάντα θα γυρίζει με πρωταγωνιστή εσένα. Θα κοιτάς πίσω, το χρόνο που έφυγε και στο επίμονο βλέμμα σου θα σε αγκαλιάζει το ''τότε'' που σκότωσε ένα ''θα'', είτε αυτό  εκπληρώθηκε, είτε έμεινε ανεκπλήρωτο.  
   
   Το  ''τότε'' πονάει. Όμως αυτό που μπορώ να σου πω είναι να μάθεις να ζεις με αυτό. Μάθε να ζεις με τον χρόνο που έφυγε και με αυτόν που απομένει αγαπώντας και τιμώντας αυτά τα μικρά μυρμηγκάκια. Κι αν δεν μπορείς να το κάνεις αυτό, τουλάχιστον ζήσε αξιοπρεπώς μαζί με τον χρόνο...   
   
                                                                    Σύννεφο με ρόδες. 

Ο χορός,η ΖΩη μου

Χορός,χορός,χορός.....Μια ονειρική λέξη ,γεματή όνειρα ,γεύσεις και χρώματα.Ίσως μαγική ,χωρίς όρια και εμπόδια.Κάποιος θα αναρωτηθεί " μα ο χορός δεν εχει εμπόδια?" "πώς γίνεται αυτό?" αφού σε όλα τα πράγματα πάντα βρίσκουμε κάτι που μας εμποδίζει να πραγματώσουμε αυτό που επιθυμούμε.Πράγματι, αυτό ισχύει....Ωστόσο,τα εμπόδια στον χορό αποτελούν κίνητρα.Αλλάζει η σημασία τους.Μετατρέπονται σε πείσμα,αφοσίωση και λαχτάρα για να αγγίξουμε το όνειρο.Ένα, μάλλον,ρεαλιστικό όνειρο που δεν σταματάει ποτέ. Όσο το πλησιάζεις, τόσο απομακρύνεται από εσένα και σε προκαλεί να το κατακτήσεις.Όπως, συμβαίνει και με τα μικρά παιδιά, που φωνάζουν "κυνήγαμε,πιάσε με " και μόλις νομίζεις ότι τα έχεις φτάσει τόσο ,ώστε να τα πιάσεις κάτι κάνουν και σου ξεφεύγουν,αλλά το παιχνίδι συνεχίζει με τον ίδιο ρυθμό.

Όταν κάποιος χορεύει αφήνει τα συναισθήματα του να απελευθερωθούν και να αποτυπωθούν στην σκηνή.Για κάθε άνθρωπο, η σκηνή στην οποία χορεύει είναι διαφορετική.Άλλοι, χορεύουν σε πραγματική σκηνή,ενώ άλλοι εκδηλώνουν αυτά που αισθάνονται στην δικια τους σκήνη,δηλαδή στο δωμάτιο τους,στην πλατεία της γειτονιάς τους,σε εγκαταλελειμένα κτήρια και σε ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί η ψυχή του ανθρώπου που έχει την ανάγκη να εκφραστεί, να δημιουργήσει και να ταξιδέψει.


ΧΟΡΕΥΩ σημαίνει  ΖΩ       

ΧΟΡΟΣ σημαίνει ΟΞΥΓΟΝΟ                             

                                                                                             

                                                                                                           
                                                                                                     Ανθισμένο αντικλείδι.
    

Μελωδίες...

Ένα όργανο, άπειρες μελωδίες...

Μελωδίες μικρές, μεγάλες,γρήγορες, χαρούμενες, λυπητερές...Κάθε συναίσθημα και μελωδία, κάθε μελωδία και συναίσθημα ή για να είμαι πιο σωστή, συναισθήμαΤΑ, τα οποία διαχέονται από τις άκρες των δακτύλων σε όλο το σώμα. Κατακλύζουν το μυαλό με την γλύκα τους. Εξευμενίζουν τα πάθη, τις ανησυχίες της ψυχής, όχι αγριεύοντάς την, αλλά ηρεμώντας την.

Κάθε παρτιτούρα κρύβει μέσα της μια ιστορία διαφορετική, που ο καθένας της δίνει υφή με τον δικό του τρόπο, το δικό του στιλ. Έτσι σου ανοίγει το μυαλό, σε ταξιδεύει εκεί που θες εσύ να πας, κάνεις αυτά που θές εσύ να κάνεις, σ' ένα δικό σου ολοδικό σου κόσμο. Και αν και το όργανο είναι υλικό και άψυχο μετά από λίγο γίνεται "δικό σου". Πιο έμπιστο και από τον πιο πιστό φίλο για να μοιραστείς τα μυστικά σου,τις χαρές και τις λύπες σου.

Η μουσική δεν είναι αποκλειστικά εκτόνωση και διασκέδαση. Είναι (όπως όλες οι τέχνες άλλωστε) τρόπος έκφρασης, ένα μέσο για να έρθει κανείς σε επαφή με τον (άγνωστο) εαυτό του.

  
  
                                                                              Lacrimosa.

 

Τέχνη

Η τέχνη είναι άϋλη. Είναι ένα όνειρο... Ένα όνειρο που μπορείς να το ζήσεις, να το νιώσεις αλλά ποτέ να το πιάσεις. Είναι ένα όνειρο που σε ταξιδεύει σε κόσμους μαγικούς... 

Εκεί που τα χρώματα μπερδεύονται μεταξύ τους και ο ουρανός είναι πράσινος και το γρασίδι θαλασσί. Δεν υπάρχουν όρια, δεν υπάρχουν κανόνες. Είσαι μόνο εσύ και τα χρώματα, αυτά που κάνουν τον δικό σου κόσμο ξεχωριστό...   

    
 Σε ταξιδεύει σε χορούς βασιλικούς και αρώματα. Εκεί, όπου ο χορός είναι η δική σου ελευθερία και κάθε σκέψη καταπατημένη στο ρυθμό των βημάτων σου.  Και η μυρωδιά από τριαντάφυλλο σε μεθάει... Αφήνεσαι και χορεύεις στο ρυθμό των πετάλων καθώς αυτά πέφτουν ένα ένα.... 

    
 Ταξιδεύεις σε καιρούς παλιούς, σε στίχους αθάνατους. Κοντά στην ποίηση που έχει την τύχη να συνοδεύεται από μια μελωδία! Και είναι αυτή η μελωδία που γράφθηκε για εκείνον... Μια σονάτα...

    
 Και είναι η τέχνη για εσένα μια ανάσα μέσα σε αυτόν τον περίεργο κόσμο που βασιλεύει το άγχος και η θλίψη. Μια ψιλή νότα πιάνου που σου χαρίζει αγαλλίαση και τότε νιώθεις ότι έφτασες στην απόλυτη ευτυχία!

Είσαι ελεύθερος να νιώσεις...    


                                                                     Σύννεφο με ρόδες.