Ένας χάρτινος κόσμος

  Ζω εδώ. Σε αυτήν την χάρτινη πόλη με τον χάρτινο ουρανό. Είμαι μόνη. Όλοι εδώ είναι απασχολημένοι συνεχώς με κάτι άλλο. Με κάτι άλλο εκτός από τους ανθρώπους. Είναι αποξενωμένοι και όλοι τους, ή μάλλον όλοι μας, ζούμε μοναχικά.       
  
 Κάθομαι σε ένα παγκάκι και παρατηρώ τον καθένα να περνά από μπροστά μου. Μπορώ να διακρίνω εύκολα στις κινήσεις τους την Αγένεια. Νομίζω πως είναι ο καλύτερός τους φίλος. Αντίθετα βέβαια η Ευγένεια που είναι χρόνια μαλωμένη με τους ανθρώπους. Και ενώ εγώ είμαι πρόθυμη να τους συμφιλιώσω, η Ευγένεια χάθηκε και δεν υπάρχει πια εκεί που ψάχνω...Κάνω βόλτες στους κεντρικούς δρόμους της χάρτινης πόλης και βλέπω πως δίπλα στους ανθρώπους στέκεται η Ασέβεια και τους χαμογελά. Και εκείνοι ανταποκρίνονται στο γλυκό της κάλεσμα και γίνονται θύμα της. Αναρωτιέμαι... Ο Σεβασμός σε ποια οδό είναι; Οι άνθρωποι εδώ παίζουν ένα παράξενο παιχνίδι. Παραδόξως δεν είναι περίπλοκο. Ο κανόνας είναι ένας: ενεργώ δόλια για να βλάψω κάποιον προς δικό μου όφελος. Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν αξίζει αυτό το παιχνίδι. Αν παίξω με τον δικό τους κανόνα ίσως να επιβιώσω σε αυτήν την χάρτινη πόλη. Αν όμως παραβώ τον κανόνα τους, τότε θα κάνω κάθε μέρα μια μικρή, δική μου επανάσταση για να τους καίω ό,τι άσχημο χτίζουν σε αυτήν την πόλη.    

 Είναι παράξενοι οι άνθρωποι εδώ... Εχθές βρήκα στην πόρτα μου κάτι λουλούδια από χαρτί. Δεν μυρίζανε όπως τα δικά σου. Εσύ πάντα ήξερες να μου φέρνεις εκείνα τα λουλούδια που η μυρωδιά τους με μεθούσε. Ήταν αληθινά.  

   
 Μου είχες γράψει πως στην πόλη σου είναι αλλιώς. Στο γράμμα σου, που το φυλώ ακόμη μυστικά, μου μιλάς για την Ευτυχία. Για μια πόλη ζωντανή... Το ηλιοβασίλεμα εκεί σε μαγεύει. Κάθεσαι στο μικρό παράθυρο ακούγοντας το δικό μας τραγούδι, το La plage του Yann Tierse. Τα χρώματα του ουρανού πάντα σ' έκαναν να αισθάνεσαι ευτυχισμένος. Ηρεμούσες και φανταζόσουν πως κάποια μέρα ίσως μπορέσεις να ανέβεις εκεί ψηλά, στα σύννεφα, και να δεις από κοντά τα αληθινά χρώματα. Να τα πιάσεις και να παίξεις μαζί τους όπως ένα μικρό παιδάκι που παίζει με τις μπογιές και πάντα στο τέλος γίνεται πολύχρωμο. Και τότε θα νιώσεις ότι αγγίζεις την απόλυτη ευτυχία.   

 Μου περιγράφεις ανθρώπους αλλιώτικα πλασμένους. Ξέρουν να αγαπούν και το δείχνουν κάθε μέρα με μια μικρή, όχι μεγάλη ούτε ακριβή, πράξη. Εκεί τα χρήματα δεν έχουν τόση αξία. Αρκεί που έχεις κάποιον άνθρωπο κοντά σου. Το πολυτιμότερο ον. Σέβεται ο ένας τον άλλον. Ίσως ο Σεβασμός να πήγε στη δική σου τελικά οδό.   
   
 Οι άνθρωποι εκεί είναι χαρούμενοι και η Πικρία έχει φύγει πριν πολλά χρόνια από την πόλη σου. Την εξορίσατε γιατί σαν έκανε δυστυχισμένους και στερούσασταν κάθε πηγή χαρά και ομορφιάς που σας χαρίζει τώρα ο δικό σας κόσμος.    

 Σε κάθε σου γράμμα, μου έγραφες κάτι που σε μάγευε από την πόλη σου. Δε σου κρύβω πως λίγο ζηλεύω, όπως ένα μικρό παιδί όταν το φιλαράκι του έχει παγωτό, ενώ εκείνο όχι.  Πάντα ήθελα να ζήσω στον δικό σου κόσμο. Θέλω και εγώ να ζήσω με αυτούς του ανθρώπους που τόσο ζωντανά μου περιγράφεις. Έχω ανάγκη να ζήσω.     
  
 Σου υπόσχομαι πως μια μέρα θα κάψω αυτόν τον χάρτινο ουρανό και θα έρθω να σε βρω. Θα έρθω στον δικό σου κόσμο να δούμε μαζί τον ήλιο που θα δύει. Και θα ακούσουμε το La plage και θα χορεύουμε στο ρυθμό του. Μια μέρα ίσως ανέβουμε στα σύννεφα. Σε αυτά που παίζουν μαζί μας, έχοντας την ικανότητα να μεταμορφώνονται κάθε φορά σε κάτι καινούριο. Ο κανόνας είναι να βρούμε με τι μοιάζουν. Όμορφο παιχνίδι. Ένα παιχνίδι που όλοι βγαίνουν νικητές! Κοντά σου, σε αυτόν τον κόσμο, θα είμαι ελεύθερη. Ευτυχισμένη!    

Κάποια μέρα θα κάψω αυτόν τον χάρτινο ουρανό.

                                               
                                         
                                      Σύννεφο με ρόδες.