Σου λένε να αντέξεις στον χρόνο. Σε αυτόν που παίρνει δικαιωματικά μαζί του τις στιγμές σου, τη ζωή σου. Και τότε εσύ σκέφτεσαι πως... Ό,τι ζεις κάποτε γίνεται ''τότε''. Κι αυτό πονάει γιατί ξέρεις ότι δε θα το ξαναζήσεις. Το παρόν σε δευτερόλεπτα έχει γίνει παρελθόν. Η κάθε κίνησή σου διαγράφεται και παράλληλα αποθηκεύεται στο παρελθόν και άλλες από αυτές τις θυμάσαι και άλλες όχι. Η κάθε σου λέξη χάνεται και την κλέβει το παρελθόν. Άλλες τις θυμάσαι κι άλλες όχι. Όμως πάντα κάτι θυμάσαι. Και πια λες ''τότε'' από εκεί που έλεγες ''θα'' .
Σε αυτό το ''τότε'' κρύβονται στιγμές. Κρύβεται ύπουλα ο χρόνος. Ο χρόνος που από τη στιγμή που γεννιέσαι μικραίνει... Κι όλο μικραίνει. Και εσύ μεγαλώνεις. Όμως η καρδιά σου παραμένει πάντα μικρή. Όπως ενός μικρού παιδιού που έχει την λαχτάρα να γνωρίσει αυτόν τον περίεργο κόσμο και το όνειρο του είναι να πετάξει μια μέρα με ένα αερόστατο πάνω από την χώρα του Ποτέ. Έχεις τη θέληση να συνεχίσεις να ανακαλύπτεις τους ανθρώπους. Αυτούς τους παράξενους μεγάλους ανθρώπους που από ψηλά φαίνονται σαν μικρά αθώα μυρμηγκάκια. Που παρά τον εγωισμό και την ιδιοτέλεια που ίσως έχουν επιμένεις πως σίγουρα κάποιος θα βρεθεί με μια καρδιά που μόνο έχει να δώσει. Γιατί έχεις μάθει, από τον χρόνο που φεύγει, πως οι σχέσεις των ανθρώπων είναι δουναι και λαβειν. Δώσε όμως χωρίς να έχεις την απαίτηση να πάρεις. Μην γίνεις συνωμότης αυτών που φθείρουν τις σχέσεις των ανθρώπων.
Και τότε είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι αντέχεις τον χρόνο. Όμως όσο αντιστέκεσαι νικάει. Ακόμη κι αν τρέχετε και οι δύο μαζί, εκείνος πάντα βγαίνει πρώτος στη γραμμή τερματισμού και σε νικάει. Σε νίκησε. Και εσύ έμεινες πίσω να τον κοιτάς ηττημένος. Να κοιτάς μια φωτογραφία που κρύβει μέσα της τον χρόνο, τις στιγμές σου. Την κοιτάς επίμονα με την ιδέα ότι ίσως κάποτε την ξαναζήσεις - γιατί όχι και τώρα;-
Τα πρόσωπα της φωτογραφίας που κοιτάς σου γεννούν μικρές αναμνήσεις που στο μυαλό σου εμφανίζονται σαν ένα μικρό φιλμ που δε σταματάει ποτέ. Η ταινία πάντα θα γυρίζει με πρωταγωνιστή εσένα. Θα κοιτάς πίσω, το χρόνο που έφυγε και στο επίμονο βλέμμα σου θα σε αγκαλιάζει το ''τότε'' που σκότωσε ένα ''θα'', είτε αυτό εκπληρώθηκε, είτε έμεινε ανεκπλήρωτο.
Το ''τότε'' πονάει. Όμως αυτό που μπορώ να σου πω είναι να μάθεις να ζεις με αυτό. Μάθε να ζεις με τον χρόνο που έφυγε και με αυτόν που απομένει αγαπώντας και τιμώντας αυτά τα μικρά μυρμηγκάκια. Κι αν δεν μπορείς να το κάνεις αυτό, τουλάχιστον ζήσε αξιοπρεπώς μαζί με τον χρόνο...
Σύννεφο με ρόδες.
Σε αυτό το ''τότε'' κρύβονται στιγμές. Κρύβεται ύπουλα ο χρόνος. Ο χρόνος που από τη στιγμή που γεννιέσαι μικραίνει... Κι όλο μικραίνει. Και εσύ μεγαλώνεις. Όμως η καρδιά σου παραμένει πάντα μικρή. Όπως ενός μικρού παιδιού που έχει την λαχτάρα να γνωρίσει αυτόν τον περίεργο κόσμο και το όνειρο του είναι να πετάξει μια μέρα με ένα αερόστατο πάνω από την χώρα του Ποτέ. Έχεις τη θέληση να συνεχίσεις να ανακαλύπτεις τους ανθρώπους. Αυτούς τους παράξενους μεγάλους ανθρώπους που από ψηλά φαίνονται σαν μικρά αθώα μυρμηγκάκια. Που παρά τον εγωισμό και την ιδιοτέλεια που ίσως έχουν επιμένεις πως σίγουρα κάποιος θα βρεθεί με μια καρδιά που μόνο έχει να δώσει. Γιατί έχεις μάθει, από τον χρόνο που φεύγει, πως οι σχέσεις των ανθρώπων είναι δουναι και λαβειν. Δώσε όμως χωρίς να έχεις την απαίτηση να πάρεις. Μην γίνεις συνωμότης αυτών που φθείρουν τις σχέσεις των ανθρώπων.
Και τότε είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι αντέχεις τον χρόνο. Όμως όσο αντιστέκεσαι νικάει. Ακόμη κι αν τρέχετε και οι δύο μαζί, εκείνος πάντα βγαίνει πρώτος στη γραμμή τερματισμού και σε νικάει. Σε νίκησε. Και εσύ έμεινες πίσω να τον κοιτάς ηττημένος. Να κοιτάς μια φωτογραφία που κρύβει μέσα της τον χρόνο, τις στιγμές σου. Την κοιτάς επίμονα με την ιδέα ότι ίσως κάποτε την ξαναζήσεις - γιατί όχι και τώρα;-
Τα πρόσωπα της φωτογραφίας που κοιτάς σου γεννούν μικρές αναμνήσεις που στο μυαλό σου εμφανίζονται σαν ένα μικρό φιλμ που δε σταματάει ποτέ. Η ταινία πάντα θα γυρίζει με πρωταγωνιστή εσένα. Θα κοιτάς πίσω, το χρόνο που έφυγε και στο επίμονο βλέμμα σου θα σε αγκαλιάζει το ''τότε'' που σκότωσε ένα ''θα'', είτε αυτό εκπληρώθηκε, είτε έμεινε ανεκπλήρωτο. Το ''τότε'' πονάει. Όμως αυτό που μπορώ να σου πω είναι να μάθεις να ζεις με αυτό. Μάθε να ζεις με τον χρόνο που έφυγε και με αυτόν που απομένει αγαπώντας και τιμώντας αυτά τα μικρά μυρμηγκάκια. Κι αν δεν μπορείς να το κάνεις αυτό, τουλάχιστον ζήσε αξιοπρεπώς μαζί με τον χρόνο...
Σύννεφο με ρόδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου