Όνειρα...

  Έπιασα τον εαυτό μου τις προάλλες να ονειρεύεται με ανοιχτά τα μάτια πως ήμουν στην Ιταλία με μια παρέα που ακόμη δεν την έχω γνωρίσει... Κάναμε βόλτες στα στενά της Ρώμης! Ονειρευόμουν έναν άλλον χρόνο και έναν άλλο τόπο!Τα μάτια μου χαμογελούσαν!  

 

  Ασχέτως με το αν θα πραγματοποιηθεί το όνειρο με τα ανοιχτά τα μάτια ή όχι, μου χάρισε μια μικρή χαρά! Ή ακόμη και μια περιέργεια για το μετά. Για αυτό το περίφημο μέλλον που όλοι λίγο πολύ φοβόμαστε γιατί ποτέ δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει. Αλλά νομίζω ότι αυτό είναι το ωραίο: το άγνωστο αύριο. 

 

  Τι έλεγα; Α ναι! Για το όνειρο... Όλοι ξέρουμε πως όταν κοιμόμαστε ο νους μας δε σταματά να δουλεύει. Χάρη σε αυτήν την απίστευτη κατασκευή, που λέγεται εγκέφαλος, έχουμε την ευκαιρία να βλέπουμε όνειρα. Όνειρα που κρατάνε για λίγο και εμείς έχουμε την εντύπωση ότι διαρκούν ώρες ατελείωτες. Σαν να βλέπουμε μια ταινία. Και κάθε φορά το ίδιο... Όνειρα, όνειρα, πολλά όνειρα! Άλλα τα θυμόμαστε κι άλλα όχι. Όμως πάντα κάτι βλέπουμε.  

 

  Όση γλύκα έχουν αυτά τα όνειρα, άλλη τόση και ίσως παραπάνω έχουν τα όνειρα με ανοιχτά τα μάτια! Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι απλώς το αφήσεις το κορμί στο κρεβάτι και να πάρεις το μυαλό και να ταξιδέψετε εκεί που θες εσύ να πας, να κάνεις αυτά που πάντα ήθελες να κάνεις! Να ταξιδέψεις σε έναν άλλο χρόνο... Είναι σαν το μυαλό να γίνεται η μηχανή του χρόνου. 

 

  Ίσως αυτά τα όνειρα μας χαρίσουν μια μικρή ελπίδα. Ελπίδα για κάτι καλύτερο από αυτό που ο καθένας μας ζει τώρα. Ίσως μάθουμε καλύτερα τον εαυτό μας ψάχνοντας τι είναι αυτό που πραγματικά θέλουμε από εμάς τους ίδιους αλλά και από τους άλλους!  

 

  Κάποτε μου είχε πει μια φίλη πως άνθρωπος που δεν ονειρεύεται είναι μισός άνθρωπος... Κάνε όνειρα με ανοιχτά τα μάτια και θα δεις ότι είναι ένα ταξίδι γεμάτο μικρά και κρυφά θέλω που σε περιμένουν να τα πραγματοποιήσεις!  

   

  Που ξέρεις; Όνειρα είναι αυτά...

                            

                            Σύννεφο με ρόδες. 

Η μικρή ευτυχία

   Είναι ένα μικρό κορίτσι που πάντα περιπλανιέται στους δρόμους. Φοράει ένα άσπρο φουστάνι που στη μέση έχει μια ροζ κορδέλα με έναν φιόγκο. Τα μαλλιά της είναι πάντα πιασμένα πίσω. Ακολουθεί τους ανθρώπους στη δουλειά, στο σχολείο, τόσο διακριτικά σαν μια πεταλούδα... Όμως κανείς δεν την βλέπει ή την αγγίζει. Ίσως γιατί δεν προλαβαίνουν, καθώς εκείνη κινείται μεθυσμένη από το νέκταρ του λουλουδιού ή ίσως γιατί αδιαφορούν.  

  

    Ποτέ δεν έδιναν σημασία στα μικρά και στα ασήμαντα, για εκείνους, πράγματα. Τα χρέη και οι υποχρεώσεις τους έχουν πνίξει και ζουν δυστυχισμένοι. Τα χρώματα δεν υπάρχουν στα δικά τους μάτια. Οι ζωγραφιές, οι μουσικές, οι γιορτές... Οι σχέσεις των ανθρώπων πλέον δεν είναι αληθινές. Ίσως είναι επιδερμικές... Κυριαρχεί η υποκρισία και το ''φαίνεσθαι''. Ξέρουν όλοι τους πολύ να καλά να κρύβονται. Δεν εκφράζουν τα συναισθήματα τούς. Μάλλον γιατί ντρέπονται. Υπάρχει όμως ντροπή στα συναισθήματα; Κάπου έχουν ξεχάσει να ζουν, κι αυτό είναι το θλιβερό. Και το μικρό κορίτσι, καθώς τους κοιτά, η Ευτυχία, απογοητεύεται, ή αν θέλετε, θυμώνει που κανείς πια δεν μπορεί να τη δει. 

    Κάποτε έκανε όλο τον κόσμο ευτυχισμένο. Κάποτε οι άνθρωποι ήξεραν να ζουν και συναντούσαν την ευτυχία σε κάτι απλό. Ίσως σε μια παραλία, την ώρα που δύει ο ήλιος και είσαι μόνος σου. Το μόνο που ακούς είναι τα μικρά κύματα που σκάνε στην ακτή και ο ήχος από τις πέτρες που ρίχνεις στη θάλασσα, βάζοντας στοίχημα με τον εαυτό σου πόσο πιο βαθιά θα πάνε... Οι άνθρωποι κάποτε ήταν ευτυχείς με μια αγκαλιά!  

  

   Τώρα πια το μικρό κορίτσι βλέπει πως οι άνθρωποι την ψάχνουν αλλού... Στα χρήματα, στο κύρος και στην σκοπιμότητα. Έτσι αόρατη η μικρή Ευτυχία κουλουριάζεται σε μια γωνία. Σκέφτεται πως κανείς πια δε λέει το ''σ'αγαπώ'' με όλη την έννοια της φράσης. Έχουν ξεχάσει οι άνθρωποι πως αυτές οι λέξεις κρύβουν κάτι μαγικό. Κάτι που μπορεί να ανοίξει έναν μικρό όμορφο κόσμο για εσένα. Και εκεί συναντάς την ευτυχία και ανακαλύπτεις πόσο όμορφο είναι το πολύχρωμο φόρεμα τής. Πάντα ήταν όμορφο...  

    
  Ωστόσο, πρέπει να παραδεχτούμε κάτι. Η ευτυχία μένει για λίγο. Όπως είχε πει και η Άννα Πάβλοβα: '' Η ευτυχία είναι σαν πεταλούδα που εμφανίζεται και μας δίνει χαρά για μερικές σύντομες στιγμές''. Το ζήτημα είναι να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε αυτές τις στιγμές!  

    
  Δες λοιπόν με τα σωστά μάτια. Ή μάλλον δες με την καρδιά, όπως είχε πει και ο μικρός πρίγκιπας, και τότε θα δεις πως η ευτυχία είναι δίπλα σου με το φουστάνι της και απλώς περιμένει να την αγγίξεις... 

                                                                                                   

                            Σύννεφο με ρόδες.