Η τέχνη είναι άϋλη. Είναι ένα όνειρο... Ένα όνειρο που μπορείς να το ζήσεις, να το νιώσεις αλλά ποτέ να το πιάσεις. Είναι ένα όνειρο που σε ταξιδεύει σε κόσμους μαγικούς...
Εκεί που τα χρώματα μπερδεύονται μεταξύ τους και ο ουρανός είναι πράσινος και το γρασίδι θαλασσί. Δεν υπάρχουν όρια, δεν υπάρχουν κανόνες. Είσαι μόνο εσύ και τα χρώματα, αυτά που κάνουν τον δικό σου κόσμο ξεχωριστό...
Σε ταξιδεύει σε χορούς βασιλικούς και αρώματα. Εκεί, όπου ο χορός είναι η δική σου ελευθερία και κάθε σκέψη καταπατημένη στο ρυθμό των βημάτων σου. Και η μυρωδιά από τριαντάφυλλο σε μεθάει... Αφήνεσαι και χορεύεις στο ρυθμό των πετάλων καθώς αυτά πέφτουν ένα ένα....
Ταξιδεύεις σε καιρούς παλιούς, σε στίχους αθάνατους. Κοντά στην ποίηση που έχει την τύχη να συνοδεύεται από μια μελωδία! Και είναι αυτή η μελωδία που γράφθηκε για εκείνον... Μια σονάτα...
Και είναι η τέχνη για εσένα μια ανάσα μέσα σε αυτόν τον περίεργο κόσμο που βασιλεύει το άγχος και η θλίψη. Μια ψιλή νότα πιάνου που σου χαρίζει αγαλλίαση και τότε νιώθεις ότι έφτασες στην απόλυτη ευτυχία!
Είσαι ελεύθερος να νιώσεις...
Σύννεφο με ρόδες.
Σύννεφο με ρόδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου