Η μικρή ευτυχία

   Είναι ένα μικρό κορίτσι που πάντα περιπλανιέται στους δρόμους. Φοράει ένα άσπρο φουστάνι που στη μέση έχει μια ροζ κορδέλα με έναν φιόγκο. Τα μαλλιά της είναι πάντα πιασμένα πίσω. Ακολουθεί τους ανθρώπους στη δουλειά, στο σχολείο, τόσο διακριτικά σαν μια πεταλούδα... Όμως κανείς δεν την βλέπει ή την αγγίζει. Ίσως γιατί δεν προλαβαίνουν, καθώς εκείνη κινείται μεθυσμένη από το νέκταρ του λουλουδιού ή ίσως γιατί αδιαφορούν.  

  

    Ποτέ δεν έδιναν σημασία στα μικρά και στα ασήμαντα, για εκείνους, πράγματα. Τα χρέη και οι υποχρεώσεις τους έχουν πνίξει και ζουν δυστυχισμένοι. Τα χρώματα δεν υπάρχουν στα δικά τους μάτια. Οι ζωγραφιές, οι μουσικές, οι γιορτές... Οι σχέσεις των ανθρώπων πλέον δεν είναι αληθινές. Ίσως είναι επιδερμικές... Κυριαρχεί η υποκρισία και το ''φαίνεσθαι''. Ξέρουν όλοι τους πολύ να καλά να κρύβονται. Δεν εκφράζουν τα συναισθήματα τούς. Μάλλον γιατί ντρέπονται. Υπάρχει όμως ντροπή στα συναισθήματα; Κάπου έχουν ξεχάσει να ζουν, κι αυτό είναι το θλιβερό. Και το μικρό κορίτσι, καθώς τους κοιτά, η Ευτυχία, απογοητεύεται, ή αν θέλετε, θυμώνει που κανείς πια δεν μπορεί να τη δει. 

    Κάποτε έκανε όλο τον κόσμο ευτυχισμένο. Κάποτε οι άνθρωποι ήξεραν να ζουν και συναντούσαν την ευτυχία σε κάτι απλό. Ίσως σε μια παραλία, την ώρα που δύει ο ήλιος και είσαι μόνος σου. Το μόνο που ακούς είναι τα μικρά κύματα που σκάνε στην ακτή και ο ήχος από τις πέτρες που ρίχνεις στη θάλασσα, βάζοντας στοίχημα με τον εαυτό σου πόσο πιο βαθιά θα πάνε... Οι άνθρωποι κάποτε ήταν ευτυχείς με μια αγκαλιά!  

  

   Τώρα πια το μικρό κορίτσι βλέπει πως οι άνθρωποι την ψάχνουν αλλού... Στα χρήματα, στο κύρος και στην σκοπιμότητα. Έτσι αόρατη η μικρή Ευτυχία κουλουριάζεται σε μια γωνία. Σκέφτεται πως κανείς πια δε λέει το ''σ'αγαπώ'' με όλη την έννοια της φράσης. Έχουν ξεχάσει οι άνθρωποι πως αυτές οι λέξεις κρύβουν κάτι μαγικό. Κάτι που μπορεί να ανοίξει έναν μικρό όμορφο κόσμο για εσένα. Και εκεί συναντάς την ευτυχία και ανακαλύπτεις πόσο όμορφο είναι το πολύχρωμο φόρεμα τής. Πάντα ήταν όμορφο...  

    
  Ωστόσο, πρέπει να παραδεχτούμε κάτι. Η ευτυχία μένει για λίγο. Όπως είχε πει και η Άννα Πάβλοβα: '' Η ευτυχία είναι σαν πεταλούδα που εμφανίζεται και μας δίνει χαρά για μερικές σύντομες στιγμές''. Το ζήτημα είναι να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε αυτές τις στιγμές!  

    
  Δες λοιπόν με τα σωστά μάτια. Ή μάλλον δες με την καρδιά, όπως είχε πει και ο μικρός πρίγκιπας, και τότε θα δεις πως η ευτυχία είναι δίπλα σου με το φουστάνι της και απλώς περιμένει να την αγγίξεις... 

                                                                                                   

                            Σύννεφο με ρόδες.