'' Κάθε άνθρωπος έχει πολλούς φίλους, που τους γνώρισε έτσι μονάχα για μια στιγμή, στα πεταχτά. Κάπως βρεθήκανε μπλεγμένοι στη ζωή του, παίξανε το ρολάκι τους και χαθήκανε μετά απ' την σκηνή...''
Έτσι και εκείνος... Βρέθηκε ''μπλεγμένος'' στις ζωές μας, ''έπαιξε το ρολάκι του '' και τώρα φεύγει. Όχι δεν τον κατηγορώ, ούτε κακία του κρατώ. Η ζωή μου έμαθε πως κάπως έτσι λειτουργούν οι ανθρώπινες σχέσεις. Φεύγει ο ένας και έρχεται ο άλλος. Και εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να το αποδεχτούμε!
Πριν απ' όλα όμως πρέπει να διευκρινίσω ποιος είναι ο ''εκείνος''. Είναι ένας καθηγητής. Ένας άνθρωπος που μέσα του έχει λίγο χρυσό. Ένα μικρό κομμάτι χρυσό που στα μάτια μου φαντάζει μεγάλο.
Κάθεται σε αυτήν την έδρα, στην κόκκινη καρέκλα, που κάθε πρωί τον περιμένει. Για συντροφιά έχει ένα χαμόγελο! Ένα χαμόγελο που πάντα χαρίζει δύναμη στα νέα πρόσωπα! Αυτό που τον κάνει ξεχωριστό είναι ότι όσο θα ασπρίζουν τα μαλλιά του, τόσο θα μικραίνει η καρδία του. Και μπορώ να μιλάω με βεβαιότητα γιατί, ακόμη κι αν τον ξέρω τόσο λίγο, φαίνεται η μικρή καρδιά του. Ή, αν θέλετε, η παιδικότητά του. Αυτή η παιδικότητα, που γλυκαίνει τους ανθρώπους και τους αθωώνει.
Έχοντας καταφέρει να αποκτήσει μια σχέση με τους μαθητές του, ίσως αυτήν που κάθε καθηγητής θα ζήλευε, νομίζω πως καταφέρνει να κάνει το μάθημα πιο ευχάριστο για όλους μας. Πόσο μάλλον όταν ζωγραφίζει στον πίνακα. Και εμείς δε χάνουμε την ευκαιρία να τον χλευάσουμε λιγάκι. Όμως εκείνος δεν πτοείται! Κάθε μέρα μας χαρίζει μια νέα ζωγραφιά! Ίσως θα έπρεπε να έχει γίνει ζωγράφος -για καλή τύχη του Πικάσο δεν έγινε!
Και τώρα που κρύβεται πίσω από μια μικρή οθόνη και διαβάζει αυτό το κείμενο του ζητώ σαν χάρη που και που να ''μπλέκεται'' στη ζωή μου και να παίζει ένα μικρό ρόλο! Ας είναι ένας κομπάρσος!
Τον χαιρετώ με αυτό το τραγούδι...
Στον πιο γνήσιο άνθρωπο που έχω συναντήσει στην σκηνή της ζωής!
Υ/Γ: Τιμή μου που σας γνώρισα!
Σύννεφο με ρόδες.
Έτσι και εκείνος... Βρέθηκε ''μπλεγμένος'' στις ζωές μας, ''έπαιξε το ρολάκι του '' και τώρα φεύγει. Όχι δεν τον κατηγορώ, ούτε κακία του κρατώ. Η ζωή μου έμαθε πως κάπως έτσι λειτουργούν οι ανθρώπινες σχέσεις. Φεύγει ο ένας και έρχεται ο άλλος. Και εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να το αποδεχτούμε!
Πριν απ' όλα όμως πρέπει να διευκρινίσω ποιος είναι ο ''εκείνος''. Είναι ένας καθηγητής. Ένας άνθρωπος που μέσα του έχει λίγο χρυσό. Ένα μικρό κομμάτι χρυσό που στα μάτια μου φαντάζει μεγάλο.
Κάθεται σε αυτήν την έδρα, στην κόκκινη καρέκλα, που κάθε πρωί τον περιμένει. Για συντροφιά έχει ένα χαμόγελο! Ένα χαμόγελο που πάντα χαρίζει δύναμη στα νέα πρόσωπα! Αυτό που τον κάνει ξεχωριστό είναι ότι όσο θα ασπρίζουν τα μαλλιά του, τόσο θα μικραίνει η καρδία του. Και μπορώ να μιλάω με βεβαιότητα γιατί, ακόμη κι αν τον ξέρω τόσο λίγο, φαίνεται η μικρή καρδιά του. Ή, αν θέλετε, η παιδικότητά του. Αυτή η παιδικότητα, που γλυκαίνει τους ανθρώπους και τους αθωώνει.
Έχοντας καταφέρει να αποκτήσει μια σχέση με τους μαθητές του, ίσως αυτήν που κάθε καθηγητής θα ζήλευε, νομίζω πως καταφέρνει να κάνει το μάθημα πιο ευχάριστο για όλους μας. Πόσο μάλλον όταν ζωγραφίζει στον πίνακα. Και εμείς δε χάνουμε την ευκαιρία να τον χλευάσουμε λιγάκι. Όμως εκείνος δεν πτοείται! Κάθε μέρα μας χαρίζει μια νέα ζωγραφιά! Ίσως θα έπρεπε να έχει γίνει ζωγράφος -για καλή τύχη του Πικάσο δεν έγινε!
Και τώρα που κρύβεται πίσω από μια μικρή οθόνη και διαβάζει αυτό το κείμενο του ζητώ σαν χάρη που και που να ''μπλέκεται'' στη ζωή μου και να παίζει ένα μικρό ρόλο! Ας είναι ένας κομπάρσος!
Τον χαιρετώ με αυτό το τραγούδι...
Στον πιο γνήσιο άνθρωπο που έχω συναντήσει στην σκηνή της ζωής!
Υ/Γ: Τιμή μου που σας γνώρισα!
Σύννεφο με ρόδες.
