Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2014

Ποίημα στους φίλους

'' Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις   
για όλα τα προβλήματα της ζωής σου,   
ούτε έχω απαντήσεις
 για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου 
όμως μπορώ να σ'ακούσω και να τα μοιραστώ μαζί σου. 

Δεν μπορώ ν' αλλάξω 
το παρελθόν ή το μέλλον σου.   
Όμως όταν με χρειάζεσαι θα είμαι εκεί μαζί σου. 

Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματά σου. 
Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου 
να κρατηθείς και να μην πέσεις. 

Οι χαρές σου, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου  
δεν είναι δικές μου.   
Όμως ειλικρινά απολαμβάνω να σε βλέπω ευτυχισμένο. 

Δεν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια 
αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις, 
όμως θα σου προσφέρω τον ελεύθερο χώρο 
που χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις.  

Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου 
όταν κάποιες θλίψεις 
σου σκίζουν την καρδιά, 
όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου 
και να μαζέψω τα κομμάτια της  
για να την φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή. 

Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι  
ούτε ποιος πρέπει να γίνεις.  
Μόνο μπορώ να σ'αγαπώ όπως είσαι 
και να είμαι φίλος σου.  

Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν 
τους φίλους μου και τις φίλες μου, 
δεν ήσουν πάνω  
ή κάτω ή στη μέση. 
Δεν ήσουν πρώτος 
ούτε τελευταίος στη λίστα. 
Δεν ήσουν το νούμερο ένα ούτε το τελευταίο. 
Να κοιμάσαι ευτυχισμένος.  
Να εκπέμπεις αγάπη. 
Να ξέρεις ότι είμαστε εδώ περαστικοί. 
Ας βελτιώσουμε τις σχέσεις με τους άλλους. 
Να αρπάζουμε τις ευκαιρίες. 
Να ακούμε την καρδιά μας. 
Να εκτιμούμε τη ζωή. 
Πάντως δεν έχω την αξίωση να είμαι 
ο πρώτος, ο δεύτερος ή ο τρίτος 
στη λίστα σου. 
Μου αρκεί που με θέλεις για φίλο. 
Ευχαριστώ που είμαι.''

  Ένα ποίημα του μεγάλου λογοτέχνη Χόρχε Λουίς Μπόρχες... ''Ποίημα στους φίλους'' που αναφέρετε στην αξία των ανθρωπίνων σχέσεων, στη δύναμη της φιλίας! Δεν έχω να πω κάτι παραπάνω. Νομίζω πως ο Χ.Λ.Μπόρχες με καλύπτει απόλυτα.  Απλώς χαρίζω αυτούς τους στίχους στους φίλους που εκπέμπουν αγάπη και είναι κοντά μου με τον δικό τους τρόπο!  
Τους ευχαριστώ που είμαι φίλη τους! 
   
  
  
 Υ.Γ.'' Να αρπάζετε τις ευκαιρίες και να ακούτε την καρδιά σας! Να εκπέμπετε αγάπη! Να κοιμάστε ευτυχισμένοι! '' 

  
                          Σύννεφο με ρόδες. 

Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2014

Οι μάσκες


  '' Το προσωπείο κρύβει τον άνθρωπο. Κλεισμένος μέσα σε αυτό βλέπει σαν από δύο σκοτεινές τρύπες τα πάντα, αμέτοχος μέσα στο σκοτάδι της μάσκας. Ατενίζοντας σαν θεός την οικουμένη ο μασκοφόρος τολμά πράξεις που ο νους δεν τολμά.'' 

 
   

 Ο Nathaniel Hawthorne είχε πει το εξής: ''Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να φορά για πολύν καιρό ένα πρόσωπο για τον εαυτό του και ένα διαφορετικό για τον πολύ κόσμο, χωρίς να μπερδευτεί τελικά για το ποιο από τα δύο είναι το αληθινό''  

  Για πόσο καιρό μπορούμε να ζούμε με μια μάσκα, λοιπόν;  


                            Σύννεφο με ρόδες. 

Σάββατο 23 Αυγούστου 2014

Όνειρα...

  Έπιασα τον εαυτό μου τις προάλλες να ονειρεύεται με ανοιχτά τα μάτια πως ήμουν στην Ιταλία με μια παρέα που ακόμη δεν την έχω γνωρίσει... Κάναμε βόλτες στα στενά της Ρώμης! Ονειρευόμουν έναν άλλον χρόνο και έναν άλλο τόπο!Τα μάτια μου χαμογελούσαν!  
 
  Ασχέτως με το αν θα πραγματοποιηθεί το όνειρο με τα ανοιχτά τα μάτια ή όχι, μου χάρισε μια μικρή χαρά! Ή ακόμη και μια περιέργεια για το μετά. Για αυτό το περίφημο μέλλον που όλοι λίγο πολύ φοβόμαστε γιατί ποτέ δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει. Αλλά νομίζω ότι αυτό είναι το ωραίο: το άγνωστο αύριο. 
 
  Τι έλεγα; Α ναι! Για το όνειρο... Όλοι ξέρουμε πως όταν κοιμόμαστε ο νους μας δε σταματά να δουλεύει. Χάρη σε αυτήν την απίστευτη κατασκευή, που λέγεται εγκέφαλος, έχουμε την ευκαιρία να βλέπουμε όνειρα. Όνειρα που κρατάνε για λίγο και εμείς έχουμε την εντύπωση ότι διαρκούν ώρες ατελείωτες. Σαν να βλέπουμε μια ταινία. Και κάθε φορά το ίδιο... Όνειρα, όνειρα, πολλά όνειρα! Άλλα τα θυμόμαστε κι άλλα όχι. Όμως πάντα κάτι βλέπουμε.  
 
  Όση γλύκα έχουν αυτά τα όνειρα, άλλη τόση και ίσως παραπάνω έχουν τα όνειρα με ανοιχτά τα μάτια! Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι απλώς το αφήσεις το κορμί στο κρεβάτι και να πάρεις το μυαλό και να ταξιδέψετε εκεί που θες εσύ να πας, να κάνεις αυτά που πάντα ήθελες να κάνεις! Να ταξιδέψεις σε έναν άλλο χρόνο... Είναι σαν το μυαλό να γίνεται η μηχανή του χρόνου. 
 
  Ίσως αυτά τα όνειρα μας χαρίσουν μια μικρή ελπίδα. Ελπίδα για κάτι καλύτερο από αυτό που ο καθένας μας ζει τώρα. Ίσως μάθουμε καλύτερα τον εαυτό μας ψάχνοντας τι είναι αυτό που πραγματικά θέλουμε από εμάς τους ίδιους αλλά και από τους άλλους!  
 
  Κάποτε μου είχε πει μια φίλη πως άνθρωπος που δεν ονειρεύεται είναι μισός άνθρωπος... Κάνε όνειρα με ανοιχτά τα μάτια και θα δεις ότι είναι ένα ταξίδι γεμάτο μικρά και κρυφά θέλω που σε περιμένουν να τα πραγματοποιήσεις!  
   
  Που ξέρεις; Όνειρα είναι αυτά...

                            
                            Σύννεφο με ρόδες. 

Τετάρτη 20 Αυγούστου 2014

Η μικρή ευτυχία

   Είναι ένα μικρό κορίτσι που πάντα περιπλανιέται στους δρόμους. Φοράει ένα άσπρο φουστάνι που στη μέση έχει μια ροζ κορδέλα με έναν φιόγκο. Τα μαλλιά της είναι πάντα πιασμένα πίσω. Ακολουθεί τους ανθρώπους στη δουλειά, στο σχολείο, τόσο διακριτικά σαν μια πεταλούδα... Όμως κανείς δεν την βλέπει ή την αγγίζει. Ίσως γιατί δεν προλαβαίνουν, καθώς εκείνη κινείται μεθυσμένη από το νέκταρ του λουλουδιού ή ίσως γιατί αδιαφορούν.  
  
    Ποτέ δεν έδιναν σημασία στα μικρά και στα ασήμαντα, για εκείνους, πράγματα. Τα χρέη και οι υποχρεώσεις τους έχουν πνίξει και ζουν δυστυχισμένοι. Τα χρώματα δεν υπάρχουν στα δικά τους μάτια. Οι ζωγραφιές, οι μουσικές, οι γιορτές... Οι σχέσεις των ανθρώπων πλέον δεν είναι αληθινές. Ίσως είναι επιδερμικές... Κυριαρχεί η υποκρισία και το ''φαίνεσθαι''. Ξέρουν όλοι τους πολύ να καλά να κρύβονται. Δεν εκφράζουν τα συναισθήματα τούς. Μάλλον γιατί ντρέπονται. Υπάρχει όμως ντροπή στα συναισθήματα; Κάπου έχουν ξεχάσει να ζουν, κι αυτό είναι το θλιβερό. Και το μικρό κορίτσι, καθώς τους κοιτά, η Ευτυχία, απογοητεύεται, ή αν θέλετε, θυμώνει που κανείς πια δεν μπορεί να τη δει. 

    Κάποτε έκανε όλο τον κόσμο ευτυχισμένο. Κάποτε οι άνθρωποι ήξεραν να ζουν και συναντούσαν την ευτυχία σε κάτι απλό. Ίσως σε μια παραλία, την ώρα που δύει ο ήλιος και είσαι μόνος σου. Το μόνο που ακούς είναι τα μικρά κύματα που σκάνε στην ακτή και ο ήχος από τις πέτρες που ρίχνεις στη θάλασσα, βάζοντας στοίχημα με τον εαυτό σου πόσο πιο βαθιά θα πάνε... Οι άνθρωποι κάποτε ήταν ευτυχείς με μια αγκαλιά!  
  
   Τώρα πια το μικρό κορίτσι βλέπει πως οι άνθρωποι την ψάχνουν αλλού... Στα χρήματα, στο κύρος και στην σκοπιμότητα. Έτσι αόρατη η μικρή Ευτυχία κουλουριάζεται σε μια γωνία. Σκέφτεται πως κανείς πια δε λέει το ''σ'αγαπώ'' με όλη την έννοια της φράσης. Έχουν ξεχάσει οι άνθρωποι πως αυτές οι λέξεις κρύβουν κάτι μαγικό. Κάτι που μπορεί να ανοίξει έναν μικρό όμορφο κόσμο για εσένα. Και εκεί συναντάς την ευτυχία και ανακαλύπτεις πόσο όμορφο είναι το πολύχρωμο φόρεμα τής. Πάντα ήταν όμορφο...  
    
  Ωστόσο, πρέπει να παραδεχτούμε κάτι. Η ευτυχία μένει για λίγο. Όπως είχε πει και η Άννα Πάβλοβα: '' Η ευτυχία είναι σαν πεταλούδα που εμφανίζεται και μας δίνει χαρά για μερικές σύντομες στιγμές''. Το ζήτημα είναι να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε αυτές τις στιγμές!  
    
  Δες λοιπόν με τα σωστά μάτια. Ή μάλλον δες με την καρδιά, όπως είχε πει και ο μικρός πρίγκιπας, και τότε θα δεις πως η ευτυχία είναι δίπλα σου με το φουστάνι της και απλώς περιμένει να την αγγίξεις... 


                                                                                                   

                            Σύννεφο με ρόδες. 

Σάββατο 24 Μαΐου 2014

To Sir with Love,

'' Κάθε άνθρωπος έχει πολλούς φίλους, που τους γνώρισε έτσι μονάχα για μια στιγμή, στα πεταχτά. Κάπως βρεθήκανε μπλεγμένοι στη ζωή του, παίξανε το ρολάκι τους και χαθήκανε μετά απ' την σκηνή...'' 
   
 Έτσι και εκείνος... Βρέθηκε ''μπλεγμένος'' στις ζωές μας, ''έπαιξε το ρολάκι του '' και τώρα φεύγει. Όχι δεν τον κατηγορώ, ούτε κακία του κρατώ. Η ζωή μου έμαθε πως κάπως έτσι λειτουργούν οι ανθρώπινες σχέσεις. Φεύγει ο ένας και έρχεται ο άλλος. Και εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να το αποδεχτούμε!  

  Πριν απ' όλα όμως πρέπει να διευκρινίσω ποιος είναι ο ''εκείνος''. Είναι ένας καθηγητής. Ένας άνθρωπος που μέσα του έχει λίγο χρυσό. Ένα μικρό κομμάτι χρυσό που στα μάτια μου φαντάζει μεγάλο.

 Κάθεται σε αυτήν την έδρα, στην κόκκινη καρέκλα, που κάθε πρωί τον περιμένει. Για συντροφιά έχει ένα χαμόγελο! Ένα χαμόγελο που πάντα χαρίζει δύναμη στα νέα πρόσωπα! Αυτό που τον κάνει ξεχωριστό είναι ότι όσο θα ασπρίζουν τα μαλλιά του, τόσο θα μικραίνει η καρδία του. Και μπορώ να μιλάω με βεβαιότητα γιατί, ακόμη κι αν τον ξέρω τόσο λίγο, φαίνεται η μικρή καρδιά του. Ή, αν θέλετε, η παιδικότητά του. Αυτή η παιδικότητα, που γλυκαίνει τους ανθρώπους και τους αθωώνει.   

  Έχοντας καταφέρει να αποκτήσει μια σχέση με τους μαθητές του, ίσως αυτήν που κάθε καθηγητής θα ζήλευε, νομίζω πως καταφέρνει να κάνει το μάθημα πιο ευχάριστο για όλους μας. Πόσο μάλλον όταν ζωγραφίζει στον πίνακα. Και εμείς δε χάνουμε την ευκαιρία να τον χλευάσουμε λιγάκι. Όμως εκείνος δεν πτοείται! Κάθε μέρα μας χαρίζει μια νέα ζωγραφιά! Ίσως θα έπρεπε να έχει γίνει ζωγράφος -για καλή τύχη του Πικάσο δεν έγινε!

 Και τώρα που κρύβεται πίσω από μια μικρή οθόνη και διαβάζει αυτό το κείμενο του ζητώ σαν χάρη που και που να ''μπλέκεται'' στη ζωή μου και να παίζει ένα μικρό ρόλο! Ας είναι ένας κομπάρσος!  
  
   
Τον χαιρετώ με αυτό το τραγούδι...   
Στον πιο γνήσιο άνθρωπο που έχω συναντήσει στην σκηνή της ζωής! 



Υ/Γ: Τιμή μου που σας γνώρισα! 
                                                     

                         
        
                          Σύννεφο με ρόδες. 

Κυριακή 18 Μαΐου 2014

Η ΤΕΧΝΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΡΙΑ

 Σήμερα είναι η διεθνής ημέρα μουσείων, 18/5.Μα πόσο όμορφη μέρα.Όποιος έβγαινε στους δρόμους -κυρίως- της Αθήνας έβλεπε πολλά χαρούμενα πρόσωπα.Η σημερινή  μέρα μας θυμίζει πως ο πολιτισμός μας είναι η ζωή μας και πως δεν πρέπει ποτέ να τον ξεχνάμε,γιατί μέσα από αυτόν διαπλάθουμε τον χαρακτήρα μας.Σάφως,η τέχνη είναι ένα "όπλο" να διευρύνουμε τους ορίζοντες μας και να αναπτύξουμε κριτική σκέψη.Το πιο υπέροχο,όμως, σήμερα ήταν ότι υπήρχαν σε όλα τα μουσεία παιδάκια,όπως επίσης και αρκετοί τουρίστες που με θαυμασμό παρατηρούσαν τα εκθέματα.Αυτή η εικόνα μας φέρνει στο μαυλό,οτί η Τέχνη δεν εχει όρια-ηλικιες,χρώματα,εθνικότητες,γλώσσες και θρησκείες.Έχει μόνο ερασιτέχνες,δηλαδή εραστές της τεχνης ή αλλιώς λάτρεις της τέχνης.

Μέσα από την παγκόσμια ημέρα μουσείων πρέπει να θυμόμαστε το φετινό θέμα του εορτασμου: «Οι συλλογές των μουσείων μάς ενώνουν».





http://www.sansimera.gr/worldays/29

                                                                                                ΑΝΘΙΣΜΕΝΟ ΑΝΤΙΚΛΕΙΔΙ.

Τρίτη 13 Μαΐου 2014

ΦΙ-Γάμα-ΠΙ.








http://voulamastori-fi-gama-pi.blogspot.gr/

Ένας από τους πιο σημαντικούς όρκους που υπάρχουν!
 Κάποτε μια πολύ καλή και αγαπημένη φίλη είχε βρει αυτόν τον όρκο. Στην αρχή είχε ορισμένες αμφιβολίες για το αν έπρεπε να μου τον δείξει, διότι πίστευε ότι θα τον θεωρούσα κάπως... ανόητο. Αντιθέτως, τον λάτρεψα από την πρώτη στιγμή. Και αυτό γιατί, αναφέρεται στο διαμάντι της ζωής. Ποιο είναι αυτό; Μα φυσικά η φιλία.

                                                                                           ΆΝΘΙΣΜΕΝΟ ΑΝΤΙΚΛΕΙΔΙ.